အမယ္ေလးဟဲ့.. ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္း

မန္မာလူမ်ိဳး အမ်ားစုသည္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ပစၥည္းဆိုလွ်င္ အလြန္အထင္ႀကီး ၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားျပန္ လက္ေဆာင္ ဆိုလွ်င္ ေကာင္းသည္ ခ်ည္းသာဟု ထင္မွတ္တတ္ လြန္းၾကပါသည္။ ကိုလိုနီ ေခတ္ေႏွာင္း ပိုင္းမွ စကာ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ အတြင္းတြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ေသာ အဂၤလန္၊ ဂ်ာမနီစေသာ ႏိုင္ငံ မ်ားမွ ပစၥည္း မ်ားကို ကိုယ္သံုးစြဲ ႏိုင္ေသာ ေငြေၾကးအလိုက္ အထင္တႀကီး ၀ယ္ယူသံုးစြဲ ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ ပိုင္းေခတ္မ်ားတြင္ တိုင္းျပည္ဧ။္ စီးပြားေရး အလိုက္ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္လြန္း သူမ်ားက အေမရိကန္စေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံလုပ္ ပစၥည္း၊ ေငြေၾကး အသင့္အတင့္ တတ္ႏိုင္သူ မ်ားက တရုတ္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံလုပ္ ပစၥည္းမ်ားကို အထင္တႀကီး ၀ယ္ယူသံုးစြဲ ၾကပါသည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားဧ။္ အရည္အေသြးကို စိစစ္ၿပီးမွ သံုးစြဲမႈမွာမူ လြန္စြာ ရွားပါးပါသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံ မ်ားႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ စစ္မွန္ေသာ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ ေၾကာင့္ ျပည္ပမွ ပစၥည္းမ်ားကို ျပည္တြင္း သို႕ တင္သြင္းႏိုင္ေရး စစ္ေဆးမႈ ေပါင္းစံု ျပဳလုပ္ၿပီး သံုးစြဲသူ အတြက္ မည္သည့္ အႏၲရာယ္မွ မရွိေၾကာင္း စိတ္ခ်ရမွ တင္သြင္းခြင့္ ရၾကသည္မွာ ထံုးစံ ျဖစ္ပါသည္။ မေကာင္းေသာ ပစၥည္းကို တင္သြင္းေသာ ကုမၼဏီ မွာလည္း မစားသာ။ မိမိ ပစၥည္း မေကာင္းပါက မိမိဧ။္ ပစၥည္း မ်ိဳးကို ပိုေကာင္းသည့္ အရည္အေသြးျဖင့္ သူတပါးက လြတ္လပ္စြာ တင္သြင္းခြင့္ႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ ၿပိဳင္ဆိုင္ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ရွိေနေလရာ မိမိဧ။္ ေစ်းကြက္ သူတပါးလက္ ေရာက္မည္မွာ မုခ်။ ႏုိင္ငံေတာ္ မွပင္ တရားလို ျပဳကာ တရားစြဲလည္း ခံရဦးမည္မွာ မလြဲဧကန္။ ထို႕ေၾကာင့္ မေကာင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ႏိုင္ငံတြင္း မသြင္းရဲ ၾကပါေခ်။ သို႕ေသာ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနည္းဆံုး စာရင္း၀င္ ႏိုင္ငံမ်ား တြင္မူ အာဏာရွင္ စနစ္ လက္ေအာက္မွ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ကုန္သြယ္ေရး စနစ္တြင္မူ လြတ္လပ္မႈ မရွိေသာ၊ တန္ျပန္ စစ္ေဆးခြင့္ မရွိေသာ စီးပြားေရး စနစ္တြင္ တရား၀င္ႏွင့္ တရားမ၀င္ ေမွာင္ခို စီးပြားေရးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားမွ ၀င္ေရာက္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို သံုးစြဲသူအတြက္ အႏၲရာယ္ ရွိမရွိ စစ္ေဆးၿပီးမွ တင္သြင္းမႈမွာ လံုး၀ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ လာပါေတာ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းသို႕ ယေန႕ေခတ္တြင္ ၀င္ေရာက္ေသာ ေမွာင္ခို ပစၥည္းမ်ား အနက္ လယ္ယာသံုး ေျမၾသဇာ၊ စားေသာက္ကုန္ႏွင့္ အလွကုန္ ပစၥည္းမ်ားမွာ တရုတ္၊ အိႏိၵယ ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ တို႕မွ အမ်ားဆံုး ၀င္ေရာက္ လ်က္ရွိရာ ထိုင္းႏိုင္ငံထုတ္ ပစၥည္းမ်ားမွာ နာမည္ အႀကီးဆံုးႏွင့္ ေကာင္းသည္ဟု လူထင္ခံရဆံုး ျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံသည္ တရားလြန္ လွခ်င္သူတို႕ စုေ၀းရာ၊ အေၾကာက္အလန္႕ မရွိ လွခ်င္တာ ကိုသာ ဦးစား ေပးေသာသူ တို႕ကို စီးပြားေရးသမား မ်ားက တရားလြန္ အျမတ္ ထုတ္ရာ ေနရာျဖစ္ပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံလုပ္ ေဘဘီေဖ့စ္ေခၚ မ်က္ႏွာသစ္ ဆပ္ျပာ Baby Face သည္ အလွကုန္ ထုတ္လုပ္ေရးတြင္ ေဆးဖက္ အ၀င္ ဆံုးႏွင့္ အေကာင္းဆံုးဆု ရရွိခဲ့ၿပီး ေရာင္းအေကာင္းဆံုး နံပါတ္တစ္ အျဖစ္ ယေန႕တိုင္ စာရင္း၀င္ဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူဧ။္ ေၾကာ္ျငာတြင္ သဘာ၀ႏွင္းဆီပြင့္ဧ။္ အဆီအႏွစ္မ်ားႏွင့္ သဘာ၀သစ္ဥ သစ္ဖုမ်ားျဖင့္ စီရင္ ထားေသာေၾကာင့္ သံုးစြဲၿပီးပါက မ်က္ႏွာရွိ အေရျပားမ်ား ျပန္လည္ တင္းရင္းလာၿပီး ကေလးငယ္ဧ။္ မ်က္ႏွာသဖြယ္ အေရးအေၾကာင္း ကင္းေစေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာေလသည္။ လက္ေတြ႕တြင္လည္း ထိုသို႕ေၾကာ္ျငာ သည့္အတိုင္း မ်က္ႏွာအေရ တင္းသြားေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးေအာက္ရွိ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသေယာင္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေျပာသလို ဟုတ္မဟုတ္ သံသယ ႀကီးသူတစ္ဦးက ဓာတ္ခြဲခန္းတြင္ စမ္းသပ္ ၾကည့္ေသာအခါ ႏွင္းဆီအႏွစ္ ေတာ့မပါ၊ ဖီေနာေခၚ ဓာတုပစည္း တစ္မ်ိဳးကိုသာ ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ေၾကာက္လန္႕မိ သြားရေလသည္။ ထိုဖီေနာသည္ အဆိပ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ကာ လူ႕အသားအေရ မ်ားကို ထိမိပါက ေရာင္ရမ္း တင္းမာေစေသာ သတိၲ ရွိေလသည္။ ၾကာရွည္ထိေတြ႕မႈ မ်ားလာေသာအခါ ထို အဆိပ္သည္ အေရျပားကင္ဆာ ျဖစ္ေစႏိုင္သည္ အထိ အဆိပ္ ျပင္းေလသည္။ သို႕ေသာ္ တရား ဥပေဒဧ။္ အထက္ တြင္ ေငြႏွင့္ မာဖီးယား ဂိုဏ္းသားမ်ား ရွိေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ သည္အေၾကာင္းကို ထုိင္းပညာရွင္မ်ား ကိုယ္တိုင္ သိေသာ္လည္း မေဖာ္ထုတ္ရဲ ၾကပါေခ်။ လွခ်င္ေဇာျဖင့္ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း မိမိမသိလိုက္ရဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေရျပားကင္ဆာ ေရာဂါရွင္ျဖစ္ေအာင္ ေငြကုန္ခံ အလွျပင္ ေနရေသာ ဘ၀ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေရာက္ မခံရေစ လိုေသာ ေစတနာျဖင့္ အသက္ကို ရင္းၿပီး သတိေပးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သည္ဥပမာသည္ နမူနာမ်ားစြာမွ တစ္ခု မွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ သည္ပစၥည္းပင္ သည္လိုျဖစ္လွ်င္ အျခားအရာ မ်ားကိုကား ေျပာစရာ မလို ထင္ပါဧ။္။ထိုမွ်သာမက ေသးပါေခ်။ ေစ်းေလွ်ာ့ ေရာင္းေသာ လမ္းေဘးဆိုင္ မ်ားက အလွကုန္ ပစၥည္းမ်ား ကို ၀ယ္ယူ သံုးစြဲျခင္း မျပဳဘဲ နာမည္ႀကီး စတိုးဆိုင္ႀကီးမ်ားတြင္ ေစ်းတင္ ေရာင္းေသာ အလွကုန္မ်ား ကိုသာ ၀ယ္ယူ သံုးစြဲ ရန္ ထိုင္းသူငယ္ခ်င္းက သတိေပး ေသာအခါ မည္သည့္ေၾကာင့္ဟု ေမးမိပါသည္။ စက္ရံု မ်ားက သူ႕နည္းလမ္း ေဖာ္ျမဴလာျဖင့္ ထုတ္လုပ္ ေသာ္လည္း စက္ဧ။္ အမွားေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ လူ႕အမွား ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ မေတာ္တဆ ေဖာ္ျမဴလာ မွားသြားေသာ အလွကုန္ ပစၥည္းမ်ားကို စည္းမ်ဥ္း ဥပေအရ ဖ်က္ဆီး ေျမျမဳပ္ ပစ္ရေလ့ ရွိေသာ္လည္း ထိုပစၥည္းပ်က္မ်ားကို လွပေသာ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္မႈ မ်ားျဖင့္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး ေစ်းကြက္တြင္းတြင္ အခ်ိဳ႕က ေလွ်ာ့ေစ်းျဖင့္ ျပန္လည္ ေရာင္းခ်တတ္သည္ဟု ေျပာေလသည္။ ထိုေန႕မွစကာ စာေရးသူသည္ မည္သည့္အခါမွ ထိုင္းႏုိင္ငံလုပ္ အလွကုန္ကို မသံုးစြဲ ေတာ့ပါေခ်။ တိတ္တဆိတ္ လိုက္လံ စံုစမ္းၾကည့္ ေသာအခါတြင္ကား ျမန္မာ၊ လာအိုႏွင့္ ကေမၻာဒီးယား ႏိုင္ငံ နယ္စပ္မ်ားရွိ ေမွာင္ခို ေစ်းကြက္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရသမွ် အလွကုန္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ စားေသာက္ကုန္ မ်ားမွာ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ပစၥည္းမ်ားခ်ည့္ လိုလိုသာ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ အခ်ိဳ႕ ဂိုေထာင္မ်ား တြင္ ရက္လြန္ စားေသာက္ကုန္ႏွင့္ အလွကုန္မ်ားကို ထုတ္ပိုးထားေသာ အိတ္မ်ား၊ ပုလင္းမ်ားကို ဖြင့္ေဖာက္ၿပီး အိတ္သစ္၊ ပုလင္းသစ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ ထုတ္ပိုး ျပင္ဆင္ လိုက္ေသာအခါ ရက္လြန္ ပစၥည္းမ်ား သည္ ရက္စြဲ အသစ္ျဖင့္ လွပတင့္တယ္ ရႈခ်င္စဖြယ္ ျပန္ျဖစ္သြားေလသည္။ ထိုပစၥည္း မ်ားကို ႏိုင္ငံျခား ျဖစ္ႀကိဳက္သူမ်ားက အဆိပ္မွန္းမသိ တမက္တေမာ ၀ယ္ယူသံုးစြဲၾကေပဦးမည္။ သည္ကိစၥသည္ စိတ္ ကူးယဥ္ မဟုတ္၊ သူတပါးကို မဟုတ္မဟတ္ စြပ္စြဲ အပုတ္ခ်ျခင္း မဟုတ္။ မယံုလွ်င္ ကိုယ္တိုင္ နယ္စပ္တြင္ သြားေရာက္ စံုစမး္ ေတြ႕ရွိႏိုင္သည့္ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံသည္ သဘာ၀ ပထ၀ီ အေနအထား အရ အဆိပ္ေၾကာမ်ား ရွိေသာ ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ ပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းရွိ တပ္ခ္ခရိုင္သည္ Cadmium အဆိပ္သင့္ေနၿပီး ထိုအဆိပ္သည္ ဦးေဏွာက္ႏွင့္ အာရံုေၾကာကို ေကာင္းေကာင္း အႏၲရာယ္ေပးပါသည္။ သို႕ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကယားႏွင့္ ကရင္နယ္စပ္တြင္ ရွိေသာ ထိုခရိုင္ထြက္ စပယ္ဆန္ေမႊးကို ျမန္မာ ေၾကးရတတ္တို႕ တမက္တေမာ ၀ယ္ယူ စားသံုး ေနၾကေခ်သည္။ ထိုင္းမ်ားကေတာ့ စပါးပင္ကို အသံုးခ်ကာ သူတို႕ေျမထဲမွ အဆိပ္ကို စပါးျမစ္ မွစုပ္ယူေစၿပီး သူတို႕ေျမလည္း အဆိပ္ေလ်ာ့ေစ၊ သူတို႕မုန္းေသာ ျမန္မာမ်ားလည္း အဆိပ္သင့္ေစ၊ သူတို႕လဲ ဆန္ေရာင္း ရေငြျဖင့္ ခ်မ္းသာ ေစေသာ သည္အႀကံကို လြန္စြာ သေဘာက် ၾကေခ်သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ အေနာက္ပိုင္းရွိ ကန္ခ်နပူရီ ခရိုင္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တနသၤာရီတိုင္းႏွင့္ နယ္နမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ ေနၿပီး ခဲဆိပ္ လြန္စြာသင့္ ေနေသာ ေျမျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုနယ္ထြက္ ဒူးရင္းသီးသည္ ခဲဆိပ္ေၾကာင့္ လြန္စြာ အနံ႕အရသာ ျပင္းေလရာ ျမန္မာမ်ား လြန္စြာ ႀကိဳက္ ေသာေၾကာင့္ တကူးတက မွာယူ စားသံုးၾကေလ သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္း နခြန္စီ သမရတ္ နယ္သည္ စိန္အဆိပ္ လြန္စြာ ျပင္းထန္ေသာ နယ္ေျမ ျဖစ္ ေသာ္လည္း ထိုနယ္မွ စိန္အဆိပ္မ်ားကို သီးႏွံ စိုက္ပ်ိဳးနည္းျဖင့္ ဖယ္ထုတ္ သက္ေသာေစၿပီး ထိုသီးႏွံမ်ားကို သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ မ်ားအျဖစ္ ဗူးသြင္းၿပီးလွ်င္ အထက္ပါ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနည္းဆံုး အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားသို႕ တင္ပို႕ ေရာင္းခ်ေလသည္။ ထိုအဆိပ္မ်ားသည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေသာက္သံုးရံုျဖင့္ မည္သည့္ ထူးျခားမႈမွ မျပေသာ္လည္း ထိုအဆိပ္မွာ လူဧ။္ ေက်ာက္ကပ္ အတြင္းမွ တဆင့္ ဆီးအျဖစ္ လုံး၀ ကုန္စင္ေအာင္ ထုတ္ပစ္ျခင္း မျပဳႏိုင္ပါေခ်။ ထိုအခါ ထိုအဆိပ္မ်ားသည္ လူ႕ကိုယ္တြင္းတြင္ ခိုေအာင္း စုေဆာင္းလ်က္ ရွိကာ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစေသာ ပမာဏ ျဖစ္လာသည္ အထိ စုစည္း ေနေလ့ ရွိပါသည္။ အႏၲရာယ္ျဖစ္ရန္ လိုအပ္ေသာ ပမာဏေရာက္မွ စုၿပီး အႏၲရာယ္ ျဖစ္ေစ၊ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ေစ ပါေတာ့သည္။ အျဖစ္မ်ားဆံုး အႏၲရာယ္မွာ ေက်ာက္ကပ္ ပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ ကင္ဆာေရာဂါ တို႕ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါေသာက္ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ တစ္ဗူးလွ်င္ ထိုင္းႏိုင္ငံ တြင္ပင္ အနည္းဆံုး ၁၂ဘတ္ေပးကာ ၀ယ္ယူ ေသာက္သံုး ရေလရာ ယေန႕ ေငြလဲႏံႈးအရ ထိုင္းတစ္ဘတ္လွ်င္ ျမန္မာေငြ ၃၇က်ပ္ ရွိေလရာ ၄၄၄က်ပ္ က်သင့္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ နယ္စပ္ အေရာက္ ေစ်းမွာ ခရီးစရိတ္ႏွင့္ ကုန္သည္ အျမတ္ေငြ၊ ထိုမွတစ္ခါ နယ္စပ္တြင္ တရားမ၀င္ ကုန္သြင္းခြင့္ အတြက္ နားလည္မႈေၾကး၊ ျမန္မာဘက္ကမ္း နယ္စပ္အေရာက္ ေစ်းႏံႈး၊ ထိုမွ တဆင့္ နယ္အသီးသီးရွိ တာ၀န္ရွိ ေမွာင္ခို စစ္ေဆးေရး အရာရွိ မ်ားႏွင့္ ဂိတ္ႀကီးငယ္ တို႕အတြက္ နားလည္ မႈေၾကးႏွင့္ ခရီးစရိတ္မ်ား ထည့္ေပါင္းလွ်င္ တစ္ခါေသာက္ အခ်ိဳရည္ တစ္ဗူးဧ။္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ရွိေသာ ေစ်းႏံႈးကို မွန္းဆႏိုင္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ အႏၲရာယ္ ကင္းေသာ အခ်ိဳရည္ကို ျမန္မာျပည္တြင္ သည္လို ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ရွိေသာ ေစ်းႏႈံးျဖင့္ ၀ယ္ယူႏိုင္ ပါသလား။ ျမန္မာျပည္တြင္ေရာင္းေနေသာ ေစ်းျဖင့္ အႏၲရာယ္ ကင္းေသာ အခ်ိဳရည္ကို ျမန္မာျပည္ အေရာက္ မပို႕ႏိုင္ပါေခ်။ သည္ဥပမာ ကိုယူၿပီး ႏိုင္ငံျခားျဖစ္မ်ားကို မစားေသာက္မီ ေကာင္းေကာင္း စဥ္းစား ေစခ်င္ပါသည္။ သည္အရာမ်ားသည္ ထိုင္းတစ္ႏိုင္ငံ တည္းမွ ျဖစ္ရပ္မွန္ မ်ားသာ ျဖစ္ပါေသးသည္။ အျခား ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားကို ကိုယ္ေတြ႕ မသိေသး ေသာေၾကာင့္ တပ္အပ္ မေျပာႏိုင္ ေသးပါေခ်။သို႕ေသာ္ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံသားက စားမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုေသာ စိတ္ ထုတ္လုပ္သူမ်ား ထံတြင္ ရွိႏိုင္ မရွိႏိုင္ ခန္႕မွန္း ေစခ်င္ပါသည္။ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ ထုတ္လုပ္ေသာ သို႕မဟုတ္ ျပည္တြင္းျဖစ္ ကိုသာ အားေပး ေစခ်င္ပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွ ဓာတု ပစၥည္းမ်ားကို တင္သြင္းႏိုင္စြမ္း သိပ္မရွိလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ တြင္ သဘာ၀ အတုိင္း ရရွိေသာ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳး နည္းပါးလွေသာ စားေသာက္ကုန္ မ်ားႏွင့္ အလွကုန္ မ်ားရွိပါသည္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ကိုသာ စိတ္သန္႕သန္႕ ေဘးကင္းကင္း သံုးစြဲသည္က ႏုိင္ငံျခား ျဖစ္မ်ားကို သံုးသည္ထက္ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ရာ ပိုေရာက္ပါသည္။
သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းရွိ ေျမဆီလႊာမ်ား ေရတိုက္စားမႈ ေၾကာင့္ ေမ်ာပါကုန္ကာ သီးႏွံစိုက္ပ်ိဳးရာတြင္ အထြက္ႏံႈး ေလ်ာ့က် ေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားမွ မွာယူ တင္သြင္း ရရာတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ တင္သြင္းမႈ ပမာဏ အလြန္ မ်ားေလသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း ေျမၾသဇာ စက္ရံုသို႕ ေရာက္ရွိခိုက္ စပ္စု ၾကည့္ ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႕ ပို႕မည့္ ထုတ္ကုန္ မ်ားကို ျမန္မာ နာမည္ျဖင့္ အညႊန္း ေရးထားၿပီး သီးသန္႕ ေရာင္စံုျဖင့္ ေတြ႕ရသည္။ စာေရးသူကို ျမန္မာမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ ေစ်းႏံႈးအလုိက္ အရည္အေသြး ေလ်ာ့ေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ ပါ ေသးသည္။ ပါ၀င္ ဓာတုပစၥည္း မ်ားကို စိစစ္မိေသာအခါ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမိပါသည္။ သဲမ်ား ေပၚတြင္ ဓာတုေဆးရည္မ်ားကို ပက္ဖ်န္းကာ ေျမၾသဇာမႈန္႕ အျဖစ္ ထုတ္ပိုး ေရာင္းခ်ေၾကာင္း သိလိုက္ရေလသည္။ သူ႕ေျမ ေပၚမွာမို႕ စိတ္ထိန္းလ်က္ အေရာင္မ်ား အေၾကာင္းကို ေမးမိပါသည္။ မည္သည့္အတြက္ သည္လိုအေရာင္ ျဖစ္ေနရသနည္း ဆိုေသာ္ ျပန္ေျဖပံုက သင္းပါသည္။ ေျမၾသဇာ အစစ္သည္ မည္သည့္ အေရာင္မွ် မရွိပါတဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားက စာမတတ္ေသာ ေၾကာင့္ အရြက္ဖ်န္း ေျမၾသဇာဆိုလွ်င္ အစိမ္းေရာင္၊ သစ္သီးဖ်န္း ေျမၾသဇာဆိုလွ်င္ အနီေရာင္ဟု ခဲြျခား ႏိုင္ရန္ ေဆးဆိုး ထားပါသတဲ့။ ျမန္မာ စိုက္ပ်ိဳးေရး သမားမ်ားက သူတို႕ေျမၾသဇာ မ်ားေၾကာင့္ သီးႏွံမ်ားပိုမို အရည္အေသြးေကာင္း ပိုမိုေရာင္းပန္း လွတာမို႕ ႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကို မ်ားစြာ တင္ပို႕ ေရာင္းခ် ရေၾကာင္း မဲ့ၿပံဳးတစ္၀က္၊ အားရၿပံဳး တစ္၀က္ႏွင့္ ရွင္းျပခ်ိန္ တြင္ကား စိတ္ဆိုးသည္မွာ ဆိုဖြယ္ မရွိေတာ့ ပါေခ်။ သစ္ျမစ္က ေျမၾသဇာကို စုပ္ယူၿပီး သစ္ပင္ရဲ႕ ပင္စည္၊ အကိုင္းအခက္ တို႕မွတဆင့္ အရြက္၊ အသီးတို႕ဆီကို သည္ေျမၾသဇာမ်ားကို ပို႕စဥ္ ထိုဆိုးေဆး မ်ားကလည္း သစ္ရည္ေၾကာ မ်ားမွတဆင့္ အသီး အရြက္မ်ားဆီသို႕ ေရာက္ရွိ သြားေတာ့သည္။ မိမိတို႕ ေစ်း၀ယ္သူ မ်ားကေတာ့ ဟင္းရြက္မ်ား စိမ္းေနလွ်င္ လတ္ဆတ္သည္၊ ဟင္းသီးသစ္သီးမ်ား၊ မုန္လာဥနီမ်ား နီရဲရႊန္းစိုေနလွ်င္ အရည္အေသြး ေကာင္းသည္ ထင္ၿပီး ၀ယ္ယူ စားသံုးပါမည္။ ထိုအခါ ရသင့္ေသာ အာဟာရမ်ား၊ သစ္သီး၀လံမ်ားမွ ထြက္ေသာ သဘာ၀ ေရာင္ျခယ္ ပစၥည္းမ်ားမွ ရေသာ ေဆးဖက္၀င္ အာနိသင္မ်ား အစား ဆိုးေဆးမ်ားသာ အစာမ်ားမွ တဆင့္ လူ႕ကိုယ္ထဲကို ၀င္ေရာက္သြား ပါေလေတာ့သည္။ ထိုဆိုးေဆးမ်ားသည္ သစ္သီး၀လံ ဆိုးေဆးေလာ၊ အ၀တ္ ဆိုးေဆးေလာ ေမးရာ အလြန္း ႏံုလြန္းသူကို သနားဟန္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး သစ္သီးဆိုးေဆးသာ ေျမၾသဇာမွာ ဆိုးရရင္ အရံႈးေပၚမွာေပါ့ဟု ေျပာေလေတာ့သည္။ သူတို႕သံုးေသာ ဆိုးေဆးမွာ အေပါစားအျဖစ္ဆံုးျဖစ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ၀င္လွ်င္ လူ႕က်န္းမာေရး ထိခိုက္ေစေသာ ဆိုးေဆး ျဖစ္ေလရာ ထိုေျမၾသဇာကို သံုးသေရြ႕ စားသံုးသူအားလံုး က်န္းမာေရး ထိခိုက္ေတာ့မည္မွာ မလြဲဧကန္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ထို႕ျပင္ သည္ရြက္ဖ်န္းေျမ ၾသဇာကို သံုးစြဲထားေသာ ဟင္းရြက္ကို ေရစင္စင္ မေဆးဘဲ စားမိပါလွ်င္ အစာ အဆိပ္သင့္မႈကို ခံစားရေပဦးမည္။ ေၾသာ္.. ရက္စက္ေပ့ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္။ ႏြားေခ်း၊ ၾကက္ ေခ်း၊ လူေခ်း၊ တီက်စ္စာႏွင့္ သစ္ရြက္ေဆြး ေပါင္းစပ္ ထားေသာ သဘာ၀ ေျမၾသဇာကို သံုးၿပီး စိုက္ပ်ိဳးေသာ သစ္သီး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္က ထိုႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ေျမၾသဇာထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ အာဟာရျပည့္၀ကာ ေဘးကင္းပါသည္။ မိမိဧ။္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ျဖစ္မွမဟုတ္၊ အျခား ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ မ်ားကိုပါ အထူး သတိ၀ီရိယ ထားကာ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ရန္ စူးစမ္း ဆင္ျခင္ၾက ပါရန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္မ်ားကို မ်က္ေစ့မွိတ္ အထင္ႀကီးမႈမ်ားကို နည္းနည္း သတိအသိထားကာ စူးစမ္းၿပီးမွ အထင္ႀကီးသင့္မွ အထင္ႀကီးရန္ႏွင့္ အခ်ိန္တို ကာလ အတြင္းတြင္ အဆင္ ေျပလွ်င္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး မိမိဧ။္အသက္ႏွင့္ က်န္းမာေရးကို ေမ့ေလ်ာ့မႈမ်ား မရွိရေလေအာင္ သတင္းေပးရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။